چگونه یک شیمی دان بزرگ مساله ای را حل کرد؟
سر همفری دیوی از دانشمندان بزرگ انگلیسی بود.در ۱۵ سالگی در داروسازی شاگردی میکرد.او در شیمی کنکاوی خاصی داشت.چند سال بعد کارمند یک آزمایشگاه شد.او چندین مقاله در مورد تحقیقات و اکتشافات خود نوشت و بالاخره او را به عضویت بنگاه علمی سلطنتی دعوت کردند.بزودی در انگلستان بخاطر اکتشافات و تحقیقاتش بعنوان بزرگترین دانشمند شیمی شناخته شد.
سال ۱۸۱۲ بخاطر مرگهایی که در معادن زغال سنگ اتفاق افتاده بود غوغای عجیبی در انگلستان براه افتاده بود.علت انفجارات استفاده از چراغهای شعله باز در معادن بود.در مدت ۳ سال بهیچ طریق نتوانستند جلو آن را بگیرند.و هر سال کشته های بیشتری می دادند.صاحبان معادن و صنایع موضوع را با دیوی مطرح کردند.دیوی شروع به تحقیقات کرد.او از معادن بازدید کرد و از معدنچیان سوالاتی پرسید.و چندین بطری از گاز معدن را با خود به آزمایشگاه آورد تا روی آنها آزمایش کند.
او متوجه شد که گاز معدن فقط زمانی منفجر می شود که با مقدار زیادی هوا مخلوط شود.و مطور فهمید که شعله باید حتما روباز باشد تا انفجار صورت گیرد.فکر نهایی او این بود:گمان می کنم اگر بتوانم چراغی بسازم که حرارت شعله از آن گرفته شود دیگر گرم نخواهد شد.و انفجاری هم روی نخواهد داد.او چندین بار دیده بود که وقتی توری فلزی روی شعله گاز چراغی گرفته شود گاز در زیر آن میسوزد و روشن می ماند ولی بالای توری روشنی وجود ندارد .بهمین جهت در صدد برآمد تا چراغی بسازد که میان شعله آن و خارج توری فاصله باشد.
دیوی چراغ خود را با مخلوطی از هوا و گاز معدن آزمود و انفجاری هم اتفاق نیفتاد.آزمایش در معدن هم رضایت بخش بود.این چراغ بنام دیوی نامیده شد.و جانشین چراغهای شعله باز قدیمی شد.
منبع:کتاب علم و زندگی
